سخنرانی مریم رجوی در کنفرانس پاریس - فروردین 93
|
سخنرانی خانم مریم رجوی در کنفرانس «ایران: تغییر رژیم»
«بر
اساس منشور ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر، به دولتهای غرب می گوییم
که روابط خود با این رژیم را به مسأله حقوق بشر در ایران، به ویژه لغو
اعدامها، توقف شکنجه و سرکوب و تن دادن این رژیم، به آزادی بیان مشروط
کنید.
به آنها می گوییم در سمت درست حرکت شتابان تاریخ به جانب آزادی، به ویژه در خاورمیانه و در کانون آن ایران، قرار بگیرید.
به آنها می گوییم سیاست مماشات و امتیاز دادن به رژیم را متوقف کنید. به بهانه مذاکرات اتمی، بر جنایات این رژیم علیه مردم ایران و بر نقش رژیم در نسل کشی در سوریه و اشغال مرگبار عراق، چشم نبندید. این رژیم، رفتنی است. و مردم ایران بی تردید پیروز خواهند شد.
… حضور نمایندگان انجمنهای جوانان ایرانی در این گردهمایی، پیام روشنی برای هموطنان ما در داخل ایران و برای جامعه جهانی است.
پیام این است که جوانان ایران برای به زیر کشیدن دیکتاتوری مذهبی و برقراری آزادی و دموکراسی، مصممند و در هر کجای جهان که باشند، قلبشان برای ایران و مردم ایران می تپد.
در سیمای شما جوانان که در پی آرمان آزادی هستید، من به پاخاستن دوباره شهیدان را می بینم. زیرا هم چنان که خودتان گفته اید، شما در پی آرمان آزادی، پرچم این شهیدان را به دست گرفته اید؛ از رحمان و امیر و سعید تا صبا و آسیه و مهدیه.
آری، شما جوانان که امروز به مقاومت و قیام برخاسته اید، آینده ایرانید».
به آنها می گوییم در سمت درست حرکت شتابان تاریخ به جانب آزادی، به ویژه در خاورمیانه و در کانون آن ایران، قرار بگیرید.
به آنها می گوییم سیاست مماشات و امتیاز دادن به رژیم را متوقف کنید. به بهانه مذاکرات اتمی، بر جنایات این رژیم علیه مردم ایران و بر نقش رژیم در نسل کشی در سوریه و اشغال مرگبار عراق، چشم نبندید. این رژیم، رفتنی است. و مردم ایران بی تردید پیروز خواهند شد.
… حضور نمایندگان انجمنهای جوانان ایرانی در این گردهمایی، پیام روشنی برای هموطنان ما در داخل ایران و برای جامعه جهانی است.
پیام این است که جوانان ایران برای به زیر کشیدن دیکتاتوری مذهبی و برقراری آزادی و دموکراسی، مصممند و در هر کجای جهان که باشند، قلبشان برای ایران و مردم ایران می تپد.
در سیمای شما جوانان که در پی آرمان آزادی هستید، من به پاخاستن دوباره شهیدان را می بینم. زیرا هم چنان که خودتان گفته اید، شما در پی آرمان آزادی، پرچم این شهیدان را به دست گرفته اید؛ از رحمان و امیر و سعید تا صبا و آسیه و مهدیه.
آری، شما جوانان که امروز به مقاومت و قیام برخاسته اید، آینده ایرانید».
به نام خدا، به نام ایران، به نام آزادی
و به نام شهیدان 19فروردین، شهیدان شرف و آزادی ایران.
مهدیه مددزاده گفت: «در این مسیر، پرچم هیهات را بلند می کنم و قیمت راهی را که انتخاب کرده ام، می دهم».
سعید چاووشی گفت: «به استقبال هر سختی و ابتلایی خواهیم رفت». فائزه رجبی گفت: «ما نویسنده سرنوشت خود و خلقمان هستیم و صبا هفت برادران گفت: «ما ایستاده ایم و تا آخر می ایستیم».
این آخرین گفته های شهیدان 19فروردین است که آن پایداری بزرگ را بیان می کند. از شهادت اولین دسته از اعضای مرکزیت مجاهدین: علی میهندوست، علی باکری، ناصر صادق و محمد بازرگانی تا حماسه سرخ فام اشرف در 10شهریور، همین پیام به پیش می رود: مقاومت، مقاومت و مقاومت. این است کلید رهایی و راهگشایی در خفقان فاشیسم دینی، و این است راه تغییر سرنوشت و ساختن آینده.
حضار محترم!
حمله قوای عراقی به اشرف در 19فروردین به دستور ولایت فقیه، حلقه یی از زنجیره طولانی محاصره، توطئه و قتل عام بود که برای انهدام اشرفیها و تنها جایگزین دموکراتیک برای فاشیسم دینی، تدارک دیده شده بود. اما حالا به صحنه سیاسی ایران نگاه کنید:
به یمن پایداری پرشکوه قهرمانان اشرفی، و به یمن از خودگذشتگی اشرف نشانها و رنج حامیان و دوستان این مقاومت در سراسر جهان، مقاومت ایران در آزمایشی بسیار سنگین و خونین، که هنوز هم ادامه دارد، سرفراز شد.
آلترناتیو زنده و پرخروش این رژیم، یعنی نماد آزادیخواهی ایرانیان، سرشارتر و مستحکمتر از همیشه، قد برافراشت. اما رژیم آخوندها در باتلاق بحران و شکستها ی بزرگ گرفتار شد.
10ماه پس از کاریکاتور انتخابات در رژیم ولایت فقیه، ریاست جمهوری آخوند روحانی و نمایش اعتدال او، باعث شقه و فلج درونی رژیم شده است. 5ماه پس از توافقنامه اتمی ژنو، این توافقنامه به طناب دار رژیم تبدیل شده و تضاد میان جامعه عصیان زده از فقر و گرانی، با رژیم حاکم، تشدید شده است. نمایش میانه روی جناح روحانی و رفسنجانی، در عرض فقط چند ماه شکست خورد و حالا رژیم ولایت فقیه در تناقضهای لاینحل، دست و پا می زند:
-از یک طرف، به ژستهای اعتدال نیازمند است؛ از طرف دیگر، از ترس سست شدن بندهای اختناق و باز شدن راه قیامها، اعدامها را در مقیاس بی سابقه یی افزایش داده است.
-از یک طرف، برای رفع تحریمها به اجرای توافقنامه اتمی احتیاج دارد؛ از طرف دیگر، از ترس عواقب مرگبار این عقب نشینی، قادر به دست کشیدن از برنامه بمب سازی نیست. و خامنه ای فریاد می زند که «در زمینه حرکت هسته یی، مطلقاً امکان توقف و یا کند شدن وجود ندارد» و اعلام می کند که هرگز از تأسیسات هسته یی دست برنخواهد داشت.
-از یک طرف، به مهار روند فروپاشی اقتصاد کشور نیاز دارد؛ از طرف دیگر، قادر نیست هزینه های عظیم ماشین سرکوب و مخارج هنگفت جنگ در سوریه را کم کند.
-از یک طرف، به بهبود روابط دیپلوماتیک خود با سایر دولتها نیاز دارد؛ از طرف دیگر، آن قدر شکننده و لرزان است که از کمترین سخن در مورد نقض حقوق بشر در ایران، فریادش به هوا بلند می شود.
واکنشهای جنون آسای رژیم نسبت به قطعنامه اخیر پارلمان اروپا درباره نقض حقوق بشر در ایران، درماندگی آخوندها را نشان می دهد. تا آن جا که به خود رژیم برمی گردد، فریادها و غیظ و کین آخوندها اولاً برای این است که می خواهند گارد دفاعی خود در برابر خطر حقوق بشر را محکم کنند. و ثانیاً می خواهند در جنگ قدرت درونی، راه جناح رقیب را ببندند.
ترس عمیق آنها از حقوق بشر، بی مورد نیست. زیرا کمترین شکافی در این زمینه، برای قیامها و شکستن زنجیر اختناق، راه باز می کند؛ به خصوص که مردم و مقاومت ایران برآنند که:
علاوه بر زهر شقه درونی و اضافه بر زهر اتمی، زهر حقوق بشر را نیز به این رژیم تحمیل کنند. از این رو، بر اساس منشور ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر، به دولتهای غرب می گوییم که روابط خود با این رژیم را به مسأله حقوق بشر در ایران، به ویژه لغو اعدامها، توقف شکنجه و سرکوب و تن دادن این رژیم، به آزادی بیان مشروط کنید.
به آنها می گوییم در سمت درست حرکت شتابان تاریخ به جانب آزادی، به ویژه در خاورمیانه و در کانون آن ایران، قرار بگیرید.
به آنها می گوییم سیاست مماشات و امتیاز دادن به رژیم را متوقف کنید. به بهانه مذاکرات اتمی، بر جنایات این رژیم علیه مردم ایران و بر نقش رژیم در نسل کشی در سوریه و اشغال مرگبار عراق، چشم نبندید. این رژیم، رفتنی است. و مردم ایران بی تردید پیروز خواهند شد.
دوستان عزیز!
به جمعه خونین 19فروردین سال 90برگردیم: به این عکس نگاه کنید؛ لحظه یی که یک هاموی دولت عراق در حال زیر گرفتن اشرفیهاست. مجاهد خلق علی اکبر مددزاده نیز توسط هامویها با شقاوت تمام زیر گرفته شد و به شهادت رسید.
این عکس به تنهایی، تمام آنچه را که در روز 19فروردین و پس از آن بر اشرفیها روا شده، در خود فشرده کرده است: هم شقاوت دولت دست نشانده آخوندها، و هم حماسه و قهرمانی اشرفیها.
یک هفته پس از حمله 19فروردین، کمیسر عالی حقوق بشر، بر لزوم انجام «یک تحقیقات مستقل و شفاف و بی طرف» و «پیگرد عاملان جنایت» تأکید کرد. همزمان، جان کری رئیس وقت کمیته خارجی سنای آمریکا، خواستار انجام تحقیقات در این باره شد. اما سازمان ملل، کاری نکرد. بعداً معلوم شد که سازمان ملل در عراق، به هیچ کاری که مورد مخالفت دولت مالکی باشد، دست نمی زند.
طاهر بومدرا در استماع کنگره آمریکا شهادت داد که از اکتبر 2011، یعنی از وقتی کوبلر به عراق رفت، 95درصد منابع، پرسنل و وقت یونامی، صرف کمک به دولت عراق برای بستن اشرف شد. وی فاش کرد که در هر موضوع مربوط به اشرف، کارهای یونامی در دفتر نخست وزیر عراق و تماماً تحت اشراف و طراحی سفارت رژیم ایران در بغداد، انجام می شود.
دقیقاً در همین راستا، ردّ پا و نفوذ فاشیسم دینی را در برخی عبارتهای گزارشهایی می بینیم که در ژانویه گذشته، البته با تاریخ اوت 2013 -که کوبلر هنوز رسماً نماینده ویژه دبیرکل در عراق بوده است- به نام دفتر حقوق بشر یونامی در بغداد، در اشتراک با کمیساریای حقوق بشر، منتشر شد.
بر همین پایه سست و نامعتبر، مجدداً در ماه مارس، همان پاراگراف و همان مضمون را در گزارشی به نام دبیرکل به شورای امنیت ارائه کردند. این، عیناً و دوباره، تکرار همان دعاوی و اتهامات سوخته یی است که گویا نه حکومت عراق، بلکه این رهبری کمپ لیبرتی است که مجاهدین را از دسترسی به درمان پزشکی، بازداشته و حقوق آنها را نقض کرده است!
این پاراگراف، در یک مکان و توسط فرد یا افراد واحدی، علیه قربانیان قتل عام و محاصره، به سود دیکتاتوریهای ایران و عراق، نوشته شده و هدف آن، چیزی جز منحرف کردن اذهان از جنایتهای بزرگ علیه اشرفیها نیست.
هر چقدر هم که می گوییم چرا بر اساس یادداشت تفاهم و بیانیه وزیر خارجه وقت آمریکا، ناظران سازمان ملل به طور شبانه روزی در لیبرتی مستقر نمی شوند که همه چیز را به چشم ببینند، پاسخی نمی شنویم. راستی چرا؟
البته خانواده های شهیدان و مجاهدین اشرفی در لیبرتی و در نیویورک، شکایت کردند و حالا هم تصمیم دارند در مورد نویسنده یا نویسندگان مطالبی که حقایق را وارونه جلوه می دهند، شکایت کنند. از طرف دیگر، گروه کار بازداشتهای خودسرانه ملل متحد، تا کنون دو بار گزارش داده که لیبرتی یک زندان است. تا به حال 18نفر از اشرفیها به علت محاصره درمانی، جان باخته اند.
در کتاب «خیانت به سوگند بقراط»، پزشکان بیمارستان اشرف، شرح کاملی از چگونگی زجرکش کردن بیماران اشرفی توسط مأموران دولت عراق، ارائه کرده اند. سؤال ما این است که چرا سازمان ملل حتی یک بار در یک موضعگیری قاطع علنی، خواهان رفع محاصره پزشکی و غذایی از لیبرتی نشده است؟
طاهر بومدرا، در مقر اروپایی ملل متحد شهادت داد که گزارشهای یونامی که در بغداد تهیه می شود، پس از آن که در ژنو و نیویورک ادیت می شود، قبل از انتشار، باید به دولت عراق ارائه شود و تنها در صورت موافقت عراق، یعنی به شرط دستکاریها ی فرمایشی عراق، گزارشها منتشر می شود. این نخستین و مهمترین واقعیت است.
واقعیت دیگر را شماری از کارمندان شرافتمند سازمان ملل بیان کرده اند. آنها می گویند: برخیها در سازمان ملل، کارشان تجارت با کلمات و جملاتی است که از قبل آماده دارند و در مواقع لزوم، یا به اقتضای سفارش، آن را به کار می برند. در حالی که بسیاری نهادهای ملل متحد نیز با این گزارشها مخالفند و آن را علیه اهداف خود می دانند.
هم چنین، مجاهدان لیبرتی و وکلایشان، در نامه های متعدد از دبیرکل و شورای امنیت خواسته اند موضوع تحقیقات درباره جنایت علیه بشریت در اشرف، به دادگاه جنایی بین المللی (ICC) ارجاع شود.
آقایان!
اگر این برای شما سنگین است، کمیسیون بین المللی حقیقت یاب حقوق بشر را موظف به تحقیقات کنید. اگر حکومت عراق بی تقصیر است، آن را وادار کنید به تحقیقات توسط عفو بین الملل تن بدهد. این درخواست، فقط برای شکایت از گذشته نیست؛ قبل از هر چیز برای تضمین حقوق مجاهدان آزادی و حفاظت از جان آنها در حال و آینده است. اگر بعد از اولین حمام خون در اشرف در مرداد 88، یا بعد از دومی در فروردین 90، آمریکا، اتحادیه اروپا، سازمان ملل و کمیسر عالی حقوق بشر، به تعهدات و تأکیدهای خود درباره تحقیقات مستقل پایبند بودند، از سلسله حملات بعدی ممانعت می شد.
ما خواستار آن هستیم که دبیرکل با صراحت و قاطعیت، به موارد همدستی و چشم پوشی در قبال جنایت علیه بشریت، خاتمه بدهد
و بر اساس یک زمان بندی مشخص، تحقیقات مستقل در مورد اعدامهای جمعی و گروگانگیری در اشرف را مقرر کند. آیا این خواستی نا به جا و اضافه است؟ اینها خواستهای اضافی نیستند، بلکه برای جلوگیری از تکرار جنایتهای ضدانسانی، ضروری و هم چنین برای حفظ اعتبار سازمان ملل، لازم است.
حضار محترم!
در بیستمین سالگرد قتل عام رواندا، آقای بان کی مون گفت: سازمان ملل هم چنان از نسل کشی رواندا احساس شرم می کند. نظیر این ابراز شرمندگی را دبیرکل کنونی و پیشین سازمان ملل در مورد قتل عام سربرنیتسا هم تکرار کرده اند. دبیرکل، بارها بر اصل شناخته شده مسئولیت حفاظت، تأکید کرده است. طبق این اصل، اگر بیم نسل کشی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی می رود، نباید و نمی توان پشت حق حاکمیت، پنهان شد؛ زیرا مسئولیت حفاظت، به هیچ وجه، حاکمیت کشورها را مخدوش نمی کند.
ابراز شرمندگی و انتقاد از خود، حتی با تأخیر چند ساله، خیلی خوب است؛ اما به همین خاطر، باید به این بی عملی هولناک، خاتمه بدهید.
در حالی که 14ماه از نخستین حمله موشکی به لیبرتی می گذرد، دولت عراق بر خلاف قرارداد و یادداشت تفاهمی که با سازمان ملل امضا کرد، از اجرای الزامات امنیتی، کماکان ممانعت می کند. از 17500 تی وال حفاظتی، فقط 3 و نیم درصد آن برگردانده شده است. محلهای استراحت و اکثر سالنها، هیچ حفاظی ندارد. ما حتی حاضر شدیم با هزینه گزاف، سنگرهای انفرادی 2 متر در 2 متر را خودمان بخریم؛ چیزی که دولت عراق، خودش پیشنهاد داده بود؛ اما همین را هم، فقط بعد از این که 46 سنگر انفرادی، وارد لیبرتی شد، متوقف کردند. یونامی و مانیتورهای ملل متحد، هر روز این را به چشم می بینند و در جریان جزئیات آن هستند.
من در این جا یکبار دیگر، بر تأمین الزامات مبرم امنیتی در لیبرتی در برابر حملات موشکی، از جمله تی وال، سنگر و انتقال تجهیزات ایمنی و پزشکی از اشرف، تأکید می کنم.
در 2سال گذشته، مخالفت حکومت عراق با انتقال تجهیزات پزشکی مجاهدان از اشرف به لیبرتی و ممانعت از ساختمان سازی برای بیماران و معلولان و مجروحان، با هیچ موضعگیری و اعتراض آشکاری از سوی ملل متحد مواجه نشده. اما تا بخواهید داستان سراییهای مضحک درباره بی اطلاعی حکومت عراق از حمله به اشرف و داستانهای ساختگی درباره دفن مخفیانه شهیدان به ما منتقل می شود. مانند این که حکومت عراق به خاطر کمبود جا در سردخانه، پیکرهای شهیدان را همان اوایل دفن کرده است. معلوم نیست چرا این را پس از 175روز به ما خبر می دهند؟!
اسناد متقن، نشان می دهد که در روز 10شهریور 92، مقامات ملل متحد و دولت آمریکا، به سرعت و در ساعت 5 و نیم صبح، یعنی 15دقیقه بعد از شروع حمله، با مقامات دولتی عراق در سطوح مختلف راجع به این حمله صحبت کرده اند. ولی مقامات عراقی مدعی هستند که از وقوع حمله، تا ساعتها بعد، بی اطلاع بوده اند.
آیا سریال دروغهای حکومت عراق، هدفی جز از بین بردن آثار جنایت علیه بشریت دارد؟ مگر سازمان ملل و جانشین نماینده ویژه دبیرکل، در روز تحویل گرفتن پیکرهای 52 شهید در اشرف، به ما در این باره تعهد مکتوب ندادند؟ پس چرا به این سکوت، ادامه می دهند؟ بر اساس تعهدات آنها و نامه دستیار وزیر خارجه آمریکا در امور خاور نزدیک درباره اجساد و اموال، و مخصوصاً امنیت، بود که من از 42 مجاهد باقیمانده در اشرف، درخواست کردم به لیبرتی بروند. ما اجرای تعهدات مکتوب و قولهای انجام نشده را در اسرع وقت خواستاریم. خواسته ما همچنین آزادی گروگانهای اشرفی و انتقال تمامی مجاهدان لیبرتی، به خصوص مجروحان و بیماران، به آمریکا و اروپاست.
حضار محترم!
در 19فروردین، و در همه حماسه های تابناک این دوران، آنچه اتفاق افتاده، تنها مقاومت در برابر حمله های وحشیانه نیست، بلکه قیامی است در دفاع از اصیل ترین ارزشهای بشریت که الهامبخش زنان و جوانان ایران در مبارزه برای کسب آزادی و برابری است.
پس، سلام می کنیم بر 36 قهرمان شهید در 19فروردین: دختران قهرمانم صبا و شهناز، مهدیه و آسیه، فائزه و نسترن و مرضیه و فاطمه که پیام آوران پیروزی زن ایرانی بر ارتجاع و ستم و نابرابری اند. آنها به راستی پدیده نوینی در مبارزه آزادیبخش مردم ایران، خلق کرده اند. و پرشورترین سلامها به سعید چاووشی، حسن اوانی، منصور حاجیان، حنیف کفایی، زهیر ذاکری و دیگر شهیدان قهرمان 19فروردین؛ مردان پیشتازی که مبارزه سیاسی و پیکار برای سرنگونی رژیم ولایت فقیه را با مبارزه یی عمیق برای کنار زدن همه عناصر کهنه و بازدارنده استثماری، در آمیخته اند. و از آن جا که آرمان برابری را از دل و جان پذیرفته اند و این آرمان در اندیشه، عمل و روابط آنها رسوخ کرده، به گوهر رهایی و خلاقیتها و توانمندیهای شگفت، دست یافته اند. درود بر این قهرمانان که با الهام از معلم و آموزگار خود، مسعود، برای آزادی مردم ایران قیام کرده و به مقاومت به هر قیمت، برخاسته اند.
همین مقاومت است که نیروی پیشرو تاریخ است. و این چیزی است که باید پیوسته مروج و نگاهبان آن باشیم.
بله،
راه ما و پاسخ ما در همین مقاومت به هر قیمت است. چنان که مسعود گفته است:
«وقتی دیو تنوره می کشد، وقتی که دژخیم سر از پا نمی شناسد، رمز ماندگاری و
اعتلا، کلمه فداست... مجاهدین از بنیانگذارانشان تا اعضا و هوادارانشان در
تمام ایران و در سراسر جهان، این درس را به خوبی آموخته اند که تاریخ خلق و
میهن خود را چگونه بنویسند».
حضار محترم!
حضور نمایندگان انجمنهای جوانان ایرانی در این گردهمایی، پیام روشنی برای هموطنان ما در داخل ایران و برای جامعه جهانی است.
پیام این است که جوانان ایران برای به زیر کشیدن دیکتاتوری مذهبی و برقراری آزادی و دموکراسی، مصممند و در هر کجای جهان که باشند، قلبشان برای ایران و مردم ایران می تپد.
در سیمای شما جوانان، که در پی آرمان آزادی هستید، من به پاخاستن دوباره شهیدان را می بینم. زیرا هم چنان که خودتان گفته اید، شما در پی آرمان آزادی، پرچم این شهیدان را به دست گرفته اید؛ از رحمان و امیر و سعید تا صبا و آسیه و مهدیه.
آری، شما جوانان که امروز به مقاومت و قیام برخاسته اید، آینده ایرانید.
دوستان عزیز!
مقاومت ایران استوار و پابرجاست و در برابر توفانهای عظیم، ایستاد و ماندگار شد. و سلسله توطئه های این رژیم علیه این مقاومت، به گل نشست. حالا موج توفان به سوی رژیم ولایت فقیه برگشته است. آخوندهای حاکم، از هر راهی که بروند، به سرنگونی می رسند./
اراده مردم و مقاومت ایران، بر همین است. ما برای یک ایران آزاد و دموکراتیک و بر اساس جدایی دین از دولت، قیام کرده ایم و به پیروزی آزادی و حاکمیت مردم یقین داریم.
سلام بر مردم ایران،
سلام بر آزادی،
درود بر همه شما.
حضار محترم!
حضور نمایندگان انجمنهای جوانان ایرانی در این گردهمایی، پیام روشنی برای هموطنان ما در داخل ایران و برای جامعه جهانی است.
پیام این است که جوانان ایران برای به زیر کشیدن دیکتاتوری مذهبی و برقراری آزادی و دموکراسی، مصممند و در هر کجای جهان که باشند، قلبشان برای ایران و مردم ایران می تپد.
در سیمای شما جوانان، که در پی آرمان آزادی هستید، من به پاخاستن دوباره شهیدان را می بینم. زیرا هم چنان که خودتان گفته اید، شما در پی آرمان آزادی، پرچم این شهیدان را به دست گرفته اید؛ از رحمان و امیر و سعید تا صبا و آسیه و مهدیه.
آری، شما جوانان که امروز به مقاومت و قیام برخاسته اید، آینده ایرانید.
دوستان عزیز!
مقاومت ایران استوار و پابرجاست و در برابر توفانهای عظیم، ایستاد و ماندگار شد. و سلسله توطئه های این رژیم علیه این مقاومت، به گل نشست. حالا موج توفان به سوی رژیم ولایت فقیه برگشته است. آخوندهای حاکم، از هر راهی که بروند، به سرنگونی می رسند./
اراده مردم و مقاومت ایران، بر همین است. ما برای یک ایران آزاد و دموکراتیک و بر اساس جدایی دین از دولت، قیام کرده ایم و به پیروزی آزادی و حاکمیت مردم یقین داریم.
سلام بر مردم ایران،
سلام بر آزادی،
درود بر همه شما.
